گازوئیل دارای طیف هیدروکربنی گسترده‌ای است و طول زنجیرۀ کربنی آن بین 12 تا 20 اتم کربن می‌باشد. بزرگ بودن مولکولهای گازوئیل و همچنین حجم زیاد سوخت ورودی در موتورهای دیزل وسائط نقلیۀ سنگین سبب می‌شود که راندمان احتراق پایین آمده و مقادیر زیادی از سوخت به صورت نیم سوخته یا نسوخته از اگزوز خارج شود. این موضوع نه تنها موجب هدر رفت انرژی بلکه باعث انتشار دوده (C) و گازهای سمی نظیر مونواکسیدکربن (CO) و هیدروکربنهای نسوخته (HC) و در نتیجه آلودگی محیط‌زیست می‌گردد. اما با نصب رِداکس، گازوئیل به صورت بهتر و کامل‌تری سوخته شده و از مقدار بیشتری از انرژی آن استفاده می‌شود. با کامل‌تر سوختن گازوئیل، میزان دوده، مونواکسیدکربن و هیدروکربنهای نسوخته در خروجی اگزوز کاهش یافته که هم موجب جلوگیری از هدر رفت انرژی می‌شود و هم سبب کاهش آلاینده‌های هوای محیط‌زیست نظیر دوده، مونواکسیدکربن و هیدروکربنهای نسوخته می‌شود.